دل نوشته

چه سخت است وقتی می‌فهمی آن‌که روزی “برادر” صدا می‌کردی، پشت سرت خنجر می‌زند… وقتی تمام اعتمادت را به کسی می‌سپاری و بعد می‌بینی که ارزش این اعتماد را نفهمید.

رفاقت‌هایی که با شیرینی شروع می‌شوند، اما با تلخی تمام می‌شوند. آدم‌هایی که در روزهای خوب کنارت هستند، اما در لحظات سخت ناپدید می‌شوند. چه دردناک است وقتی می‌بینی کسی که برایش از همه چیز گذشتی، برای یک منفعت کوچک تو را قربانی می‌کند.

بعضی آدم‌ها فقط در ظاهر دوست هستند. وقتی به آن‌ها نیاز داری، هزاران بهانه می‌آورند، اما وقتی به آن‌ها احتیاج دارند، یک دقیقه هم تعلل نمی‌کنند. وفاداری برایشان فقط یک کلمه است، نه یک ارزش.

اما این پایان ماجرا نیست… هر خیانت یک درس بزرگ دارد: “به کسی اعتماد نکن که ارزشش را ندارد.” گاهی خدا بعضی آدم‌ها را از زندگی‌ات حذف می‌کند تا به تو ثابت کند که بدون آن‌ها هم می‌توانی قوی‌تر باشی.

پس نگران نباش… هر کسی که رفت، جای بهتری را برای کسی که قرار است بیاید، خالی کرده است. کسی که واقعاً دوستت دارد، نه برای منفعت، نه برای ریا، بلکه فقط برای بودن در کنارت

رفاقت، گاهی شبیه به آینه‌ای است که در آن، چهره واقعی آدم‌ها نمایان می‌شود. اما چه تلخ است وقتی این آینه ترک برمی‌دارد و خیانت، جای صداقت را می‌گیرد.

دوستی‌های بی‌اساس، مثل سایه‌ای هستند که در روشنایی کنارمان‌اند، اما با اولین تاریکی ناپدید می‌شوند. دوستانی که نامردی می‌کنند، قلب را زخمی می‌کنند و اعتماد را می‌شکنند. این خیانت‌ها، نه‌تنها رابطه‌ها را از بین می‌برند، بلکه گاهی باور به انسانیت را نیز متزلزل می‌کنند.

اما شاید این خیانت‌ها درسی باشند؛ درسی برای شناختن ارزش واقعی دوستی‌های حقیقی. آن‌هایی که در سختی‌ها کنارمان می‌مانند، نه برای منفعت، بلکه برای قلبی که به قلبشان نزدیک است.

ابراهیم صنوبر