به گزارش آرتاوان به نقل از پول نیوز، “کریسمس مبارک”. “نوروز مبارک”. “سال نو مبارک” چه فرقی می‌کند اول ژانویه سال نو مسیحی را به پیروان عیسی مسیح تبریک بگویی یا در اولین روز سال هجری شمسی برای امت اسلامی آرزوی احسن الحال داشته باشی. چه فرقی می‌کند لباس قرمز بابانوئل بر تن کنی و کلاه سفید بر سر، سوار ارابه‌ای بشوی که گوزنی با شاخ‌های بلند آن را در آسمان پرواز می‌دهد تا هدایای کودکان را بدستشان برسانی؟ چه فرقی می‌کند وقتی بابا نوئل باشی، هدیه را برای کودکانی ببری که در سخت‌ترین شرایط زندگی می‌کنند و روز‌های سال را با دلتنگی سپری می‌کنند تا در اول ژانویه آرزوهایشان را از دست بابانوئل بگیرند یا قرار است هدیه را بدست کودکی بدهی که از فرط سیری و پرخوری، نمی‌داند از بابانوئل چه بخواهد. براستی چه فرقی می‌کند در اولین روز سال خورشیدی کتاب مقدس قران را باز کنی تا اسکناسی تا نخورده از لای قران بیرون بیاوری و دل کودکی را شاد کنی؟ واقعیت این است که مناسبت‌ها و روز‌ها بهانه است و هدف اصلی همدلی، هم اندیشی، انسانیت، همکاری، هم آویی، صداقت، یکرنگی و… است.
وضعیت بنی آدم
” بنی آدم اعضای یک پیکرند، که در آفرینش ز یک گوهرند/ چو عضوی بدرد آورد روزگار، دگر عضو‌ها را نماند قرار/ توکز محنت دیگران بی غمی، نشاید که نامت نهند آدمی”. همه چیز در همین سه بیت سعدی خلاصه می‌شود. اگر ایمان بیاوریم که تک تک انسان‌ها همچون اعضای یک بدن هستیم، دلیلی برای غرور و تکبر باقی نمی‌ماند، حق دیگران را ضایع نمی‌کنیم، به غیر حق حکم نمی‌دهیم، از ناحق دفاع و حمایت نمی‌کنیم، بین فقیر و غنی تفاوت و تبعیض قایل نمی‌شویم و اگر گوشه لباسمان زیر دست فقیری ماند، آن قسمت لباس را نمی‌بریم. در این صورت ایمان می‌آوریم که تمامی انسان‌ها از گوهر ذات خداوندی هستند و هیچ کس حق ندارد نگاه تحقیر آمیزی به راز خلقت بیندازد.
بهانه کریسمس
کریسمس بهانه خوبی برای آزمونی دیگر از نوع انسانیت است. باید در جشن آن‌هایی که سال نو میلادی را گرامی می‌دارند، شرکت کنیم، با آن‌ها به پایکوبی بپردازیم، همصدا با نوایشان لبخند و حتی قهقهه بزنیم، بر سر سفره هایشان بنشینیم، با آن‌ها هم غذا شویم و سهم خودمان را از شادی هایشان بگیریم و تمامی این موارد در صورتی محقق می‌شود که سعدی را باور داشته باشیم و بدانیم بنی آدم اعضای یک پیکرند. باید بپذیریم که همدلی از همنوایی بهتر است و باید در کریسمس همدلی را اثبات کنیم.
درک آداب و فرهنگ
باید در کنار هم باشیم، با آداب و فرهنگ یکدیگر آشنا شویم، از شادی یکدیگر شاد شویم و از فرصت‌ها بهترین شرایط را خلق کنیم. اگرچه کریسمس با آداب و رسوم ایرانیان سنخیتی ندارد، اما فرصت خوبی برای شاد بودن و شاد زیستن است. با نگاهی به سال‌های گذشته متوجه می‌شویم که ایرانیان همواره به آداب و رسوم دیگر اقوام، مذاهب و فرهنگ‌ها احترام گذاشته اند. پیام‌هایی که به مناسبت کریسمس از سوی مسوولان عالی رتبه کشورمان به جهان مخابره می‌شود، بیانگر احترامی است که برای انسان و انسانیت قایل هستیم.
عضو بدرد آمده
اما بخش دیگر ابیات سعدی همچنان مانده است. «چو عضوی بدرد آورد روزگار، دگر عضو‌ها را نماند قرار». مردم اوکراین بدست زیاده خواهان روس قتل عام می‌شوند. مردم غزه نیز بدست جنایتکاران صهیونیست کشته می‌شوند. براستی چه تفاوتی بین کودک و زن اوکراینی با کودک و زن فلسطینی وجود دارد؟ در شرایطی که کشتار بی رحمانه در اوکراین و فلسطین، قلب مسیحیان جهان را بدرد آورده و باعث شده کریسمس را با شرایط ویژه‌ای برگزار کنند، می‌توانیم باور داشته باشیم که مردم اوکراین و فلسطین همچون عضوی از بدن انسان و انسانیت هستند که بدرد آمده و برای دیگر عضو‌ها قراری نمانده است.
نگاه عمیق به کریسمس
برای تمامی کسانی که نگاه متفاوتی به مناسبت‌ها دارند، کریسمس امسال پاسخی قاطع است. شرایط امسال ثابت کرده که کریسمس چه ظرفیت بزرگی است. می‌توان در کریسمس شاد بود، همدردی کرد، درس انسانیت داد، خاطره سازی کرد، عشق و نفرت را همزمان به تصویر کشید و روز‌های بزرگ را گرامی داشت. بنابر این قدر مناسبت‌ها را بدانیم و بی ریا و با صفا از تمامی ظرفیت‌ها و فرصت ها، صحنه خلق کنیم و باور داشته باشیم که «زندگی صحنه یکتای هنرمندی ماست، هر کسی نغمه خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته بجاست، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد».
دکتر زهرا نظری مهر / حقوقدان
